Sulęcin: skarby Ziemi Lubuskiej u podnóża Góry Bukowiec

Tego szukamy w Sulęcinie

Przekonaj się, co kryje się pod najczęściej wyszukiwanymi frazami internautów, takimi jak: Sulęcin praca, pogoda Sulęcin, Sulęcin, Kormoran Sulęcin, kebab Sulęcin, SP1 Sulęcin.

Jeśli jesteś osobą, która chce dowiedzieć się czegoś więcej o Sulęcinie, tutaj możesz przeczytać kilka słów o jego historii.

Sulęcin usytuowany w północno-zachodniej części województwa lubuskiego leży w dolinie rzeki Postomii. To miasto wyewoluowało z dawnej osady słowiańskiej, położonej wzdłuż szlaku handlowego prowadzącego z Poznania do Lubusza. Po rozbiciu dzielnicowym Polski w 1138 r. wraz z całą Ziemią Lubuską Sulęcin przeszedł pod panowanie książąt Śląskich. Pierwszy zachowany dokument związany z Sulęcinem pochodzi z 1241 R., w którym możnowładca śląski Mroczko z Pogorzeli otrzymał zgodę na osadzenie niemieckich osadników w Sulęcinie. Trzy lata później (w 1244 r.) przekazał miasto i 10 wsi templariuszom, być może pod wpływem motywacji religijnych lub w wyniku niepowodzenia wcześniejszych prób kolonizacji. W tym okresie Sulęcin zaczął nabierać znaczenia – wzniesiono zamek sulęciński i przyciągnięto sukienników, których rzemieślnicza wprawa przez wieki czyniła miasto sławnym. Mieszkańcy Sulęcina zajmowali się tradycyjnie rolnictwem, rzemiosłem, produkcją piwa oraz sukiennictwem. W 1250 r. książę Bolesław Rogatka sprzedał Ziemię Lubuską wraz z Sulęcinem margrabiom brandenburskim. Po wygaśnięciu dynastii askańskiej władzę przejęli bawarscy Wittelsbachowie, co utrzymywało się aż do 1945 r., a historia Sulęcina łączyła się z Brandenburgią, Prusami i Niemcami.
Rok 1269 przyniósł istotne wydarzenie, gdyż wojska księcia wielkopolskiego, Bolesława Pobożnego, w odwecie za najeźdźcze działania ze strony Brandenburgii, zburzyły zamek w Sulęcinie. Po rozwiązaniu zakonu templariuszy oraz sporach z margrabiami brandenburskimi i Wittelsbachami, miasto i jego okolice w roku 1350 trwale przeszły w ręce joannitów, którzy dzierżyli je aż do 1810 r. W około 1375 r. miasto uzyskało umocnienia obronne, a zamek został wymazany z kart historii. W 1563 roku powstał dom zakonny joannitów w Sulęcinie, zaś w 1591 r. założono pierwszą szkołę. W tym samym wieku wzniesiono również ratusz. W roku 1574 arystokracja oraz kler z Wielkopolski przywitali w Sulęcinie pierwszego króla elekcyjnego Rzeczpospolitej, Henryka Walezego. W 1657 r. miasto Sulęcin stało się przystankiem wojsk hetmana Stefana Czarnieckiego, które przechodziły przez nie, zmierzając na pomoc Danii. W dniach między listopadem a grudniem 1689 r. w Sulęcinie przebywała Teresa Kunegunda, córka króla Jana III Sobieskiego. W 1733 r. władca Prus, Fryderyk Wilhelm I, złożył wizytę w Sulęcinie. Przez lata 1714-1722 w Sulęcinie stacjonowała pruska kompania wojskowa. Miasto Sulęcin doświadczało również różnych klęsk, takich jak epidemie dżumy, które nawiedzały je przez kolejne stulecia, pożary oraz wojna trzydziestoletnia. Kolejne zniszczenia przyniosły wojska rosyjskie, które stacjonowały w Sulęcinie, walcząc z Fryderykiem II podczas wojny siedmioletniej. W latach 1806-1812 miasto było okupowane przez wojska napoleońskie. Wtedy zakończyła się ostatecznie władza komandorii łagowskiej zakonu joannitów (w 1810 roku). Od tego momentu Sulęcin stał się centrum administracyjnym powiatu torzymskiego, pełniąc tę rolę do 1852 r. Od roku 1873 Sulęcin był siedzibą władz powiatu wschodniotorzymskiego. W drugiej połowie XIX wieku w Sulęcinie pojawiły się zakłady przemysłu drzewnego. W okolicy eksploatowano torf i węgiel brunatny. W mieście powstały fabryki, takie jak fabryka brykietów oraz fabryka budowy wagonów O. Frankego i fabryka silników elektrycznych Karla Kaisera. W końcu XIX wieku miasto uzyskało połączenie kolejowe. Przed II wojną światową rozwój Sulęcina związany był głównie z przemysłem drzewnym, a populacja wynosiła 6 500 mieszkańców. W 1851 r. wybudowano nowy budynek ratusza, a kilkadziesiąt lat później – gmach powiatu i sądu. W 1858 roku zakon joannitów założył szpital w Sulęcinie, którego starsza część, wybudowana w 1899 r, przeszła przebudowę w 1931 r. W mieście powstały także budynki administracji wojskowej. W okresie międzywojennym działało wiele restauracji, kawiarni i piwiarni. Na Winnej Górze zbudowano ośrodek rekreacyjno-sportowy, który był inicjatywą Karla Kaisera. Wystąpienie konfliktu zbrojnego przyczyniło się do trwałej przemiany krajobrazu Sulęcina. Po zakończeniu II wojny światowej, miasto znalazło się w granicach Polski, która objęła także obszar dawnego powiatu wschodniotorzymskiego. To zapoczątkowało nowy etap w dziejach Sulęcina. 2 lutego 1945 r., siły Armii Czerwonej zajęły Sulęcin, jednak bez jakiejkolwiek oporu ze strony obrońców. Niemniej, w wyniku działań wojennych, miasto doznało rozległych zniszczeń. Szacowano, że około 40% z nich uległo dewastacji. Między innymi, ucierpiały kościół, ratusz, starostwo, stacja kolejowa oraz wiele budynków mieszkalnych. Przyczyną były liczne pożary. Akcja przymusowej migracji Niemców za Odrę rozpoczęła się 24 czerwca 1945 r. Wysiedlenie to zakończyło się w 1950 r., po czym na teren Sulęcina zaczęli napływać repatrianci oraz przesiedleńcy, głównie z obszaru województwa poznańskiego. Odwieczny rytm życia społeczno-ekonomicznego miasta powoli wracał. Rozpoczęto proces normalizacji i odbudowy. W latach 1945-1975, podobnie jak przed wojną, Sulęcin pełnił rolę siedziby władz powiatowych, znajdując się w obrębie województwa zielonogórskiego.
Z Sulęcina wywodzi się kilka wybitnych postaci. W tej miejscowości urodzili się Reinhold Heidenstein, autor "Wojny Moskiewskiej", poetka Marta Renata Fischer oraz Ernst Krause (zwany Carus Stern), dziennikarz i naukowiec, znany ze swojej roli w popularyzacji teorii ewolucji Karola Darwina.

Kompleks informacji w jednym miejscu

Fakty
Pogoda
Dane statystyczne